Memento

ازینکه همه چی چقدر زود میگذره میترسم. ازینکه 25 26 27 سالگی همین طور میرن و میان ... . بعضی وقتا برام سخته ببینم تو یه سال زندگیم چی گذشته.دیروز با استادم صخبت کردم. بالاخره حرفایی که خیلی وقت بود برام سنگین شده بود و نمیتونستم بگم رو گفتم. و بعد صخبتمون با اینکه خیلی حرف خاصی رد و بدل نشد دیدم چقدر سبکترم. اونقدر که پاشدم و قرمه سبزی درست کردم! انگار شوق زندگی تو من به طرز عجیبی با شوق به اشپزی وصل شدن. خلاصه حالم بهتره اما میدونم این مودم خیلی بالا پایین داره. باید حتما زودتر شماوره منظم رو شروع کنم. و همینطور نوشتن و راه رفتن منظم. فکرام تو سرم بیشتر ازونه که بتونم تحملشون کنم باید بنویسم و راه برم و حرف بزنم تا خالی بشم. نمیدونم اسمش افسردگیه یا چی، اما حس زیادی بهم میگه افسردگیه. دفعه قبل حدودا دو سه ماه پیش که وقت مشاوره داشتم گفت هنوز افسرده نیستی اما تو مرزی. الان حس میکنم اون مرزو رد کردم چون حالم بدتر شده. خلاصه باید حتما مشاوره منظمو شروع کنم. حرفای شکوری رو گوش میدم چندوقته و خیلی خوشم اومده. یه چیزی میگه جنگجوی اندوهگین. ینی الزامی نداره ما همیشه خوشحال باشیم و شاید نتونیم خوشحال باشیم همیشه. اما در همه حال باید بجنگیم و به تلاش ادامه بدیم. نذاریم این یه بهونه بشه. یه جای دیگه هم خوندم که تلاش کنیم نریم تو نقش یه قربانی و سعی کنیم خودمون مسولیت کارهامونو بر عهده بگیریم. و اینکه رفتن تو نقش یه ادم قربانی و ناراحت خیلی راحتتره و ادم ناخوداگاه میره تو اون نقش. من نمیخوام این ادم باشم. میخوام با ناراحتیم کنار بیام. نمیخوام خوشحال باشم که خوشحال و شادی "همزیستن مسالمت امیز با غمه"ذهنم واقعا شلوغه. الان در حین نوشتن این متن هم مدام میپره با اینکه خیلی تلاش میکنم س Memento...

بالاخره تراپی رو شروع کردم. یه جلسه رفتم سه ماه پیش و دیگه نرفتم. الان 3 جلسه رزرو کردم که تنبلی نکنم. پر از حرفم. پر از اضطراب. هرچند خودم باید بیشتر تلاش کنم که حالم خوب بشه اما نیاز دارم یه نفر کمکم کنه.

Memento...

میدونم هرجای دنیا که باشم، بازم بزرگترین ریسکی که جونمو تهدید میکنه ج.ا ست. Memento...